ಪ್ರೇಮಾಯಣ...ಕವಿ ಕನವರಿಕೆ: 7

       ಅವಳಿಗೆ ನನ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಕರೆಯೋದು ಸೋಡಾಬುಡ್ಡಿ ಎಂದು. ನಾನು ಕರೆಯುವುದು ಕನ್ನಡಕ ಎಂದು...ಹ ಹ್ಹ ಹ್ಹಾ...ಇದೇನೂ ಹೊಸ ಬಗೆಯಲ್ಲಿದೆಯಲ್ಲಾ ಹೆಸರು ಎಂದು ನಗುತ್ತಿದ್ದೀರಾ!..

      ನನ್ನೊಳಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಅವಳಿಗಿಂತ ಅವಳ ಕಣ್ಣಿನ ಮುಂಬಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಕನ್ನಡಕವೇ ಜಾಸ್ತಿ ಆಕ್ರಮಿಸಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಅದು ಇರುವುದರಿಂದಲೇ ಅವಳೊಂಥರ ಅಂದವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳು ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಹಾಗೆ...

ಅಂದಹಾಗೆ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳು ಸೆಳೆಯಲು ಯಾವ ನಿಗಧಿತ ಕಾರಣ ಬೇಕಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ!,

ಅವಳ ಗುಂಡು ಮುಖ, ಕೆಂಪನೆಯ ತುಟಿ, ಗುಳಿಬಿಳುವ ಕೆನ್ನೆ.., ಇವುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ನಾನೂ ಇದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಉಪಸ್ಥಿತಿ ಕಂಡಿರುವ ಕನ್ನಡಕ!, ಅವಳ ಡ್ರೆಸ್ ಕೋಡ್, ಸಣ್ಣಗೆ ಕನ್ನಡಕದೊಳಗಿನಿಂದ ಕದ್ದು ನೋಡುವ ಕಣ್ಣು ಇವುಗಳೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಮಾಮೂಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಹಾಳು ಮಾಡಿದ್ದವು.

ಕ್ಲಾಸ್‍ನಲ್ಲಿ ಅವಳು ನನ್ನ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು, ನಾನಂತೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತಿಯೇ ಅವಳ ಕಡೆ ಇಣುಕುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮಾತು ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ...

ಎದುರು ಬಂದರೆ ಮೀಟರೂ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂತೂ ಪದವಿ ಶಿಕ್ಷಣದ ಮೂರು ವರ್ಷವೂ ಹಾಗೇ ಸಾಗಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೂ ಮಾತನಾಡಿಸುವ ಧೈರ್ಯ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಒಂದಿನ ಅವಳೇ ಬಂದು ಲೆಟರ್ ಕೈಗಿತ್ತಳು. ನೆಕ್ಸ್ಟ್ ವೀಕ್ ನನ್ನ ಮದುವೆ...ಬರಬೇಕು ಎಂದಳು...ಮುಂದೇನಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅರಿಯುವುದರೊಳಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಹೋಗಿದ್ದಳು. ಎದೆಯೊಳಗಿದ್ದ ಮಾತು ಬಳುಕಿನ ಬೆನ್ನಡಿಗೆ ನೋಡಿ ಒಳಗೊಳಗೆ ಕಂಪಿಸುತ್ತಾ ಮೂಖವಾಗಿದ್ದವು.